Rozdział 8

 Jest! Jest nowy rozdział! Chyba całkiem ok... :-/ Trochę się namęczyłam, ale mam! No ja dumna taka ;-) No to miłego czytania.

      

Młoda dziewczyna siedziała na parapecie pustego dormitorium podziwiając krajobraz zza okna. Nie cieszyła się jednak na widok spokojnie powiewających liści drzew, latających ptaków, cieszących się ostatnimi powiewami jesieni ze względu na zimne wiatry. Nie mogła skupić wzroku na niczym oprócz boiska. Boiska, na którym doszło do pamiętnego wypadku. James Potter od sześciu dni leży nieprzytomny w skrzydle szpitalnym, a ona nie mogła zrobić nic co pomogłoby mu wyzdrowieć, albo chociaż wybudzić go ze śpiączki. Przez cały ten czas wybudził się tylko raz i gdy pielęgniarka go przebadała natychmiast podała mu eliksir słodkiego snu. Odgarnęła niesforne kosmyki niegdyś płomiennych włosów wystających z warkocza, które aktualnie przybrały matowo-rudy kolor. Głośno westchnęła i oparła zbolałą od natłoku myśli  głowę o zimną ścianę. Podciągnęła kolana mocniej do siebie i pociągnęła nosem. Wszyscy mocno przeżywali wypadek Rogacza, ale najmocniej wpłynęło to na Syriusza i Lily. Wyglądali jak cienie ludzi. Wiedzieli, że Black i Potter to nierozłączni towarzysze i mimo, że każdy z huncwotów był zżyty z resztą to oni właśnie mieli tytuł braci. Chłopak już od dawna szykował zemstę na Regulusie. Jedynie przyjaciele i ich zdrowy rozsądek odciągał go od wprowadzenia jej w życie.

          Całe szczęście przejęcie udzieliło się wszystkim tak bardzo, że nie spostrzegli jak panna Evans cierpi mimo usilnego wmawiania ludziom jak i sobie o mniemanej nienawiści. Prawda była taka, że w jakiś sposób ten napuszony chłopak wpływał na nią i niekoniecznie chciała to zmienić.

          Zeskoczyła z siedziska i żwawym krokiem udała się ku wyjściu z pokoju.

***

- Hej chłopie trzymasz się jakoś?- zagadał Frank do Syriusza, który właśnie przegonił grupkę piątoklasistek w Pokoju Wspólnym.

- Nie wiem o co ci chodzi…- odpowiedział naburmuszony.

- My też tęsknimy za Jamesem, ale podobno jego stan się poprawia. Chociaż… Ty na pewno o tym wiesz… W końcu odwiedzasz go codziennie…

- Dzięki, że mnie oświeciłeś mądralo- odparł sarkastycznie i przekręcił się w fotelu tak, że siedział odwrócony od kolegi i patrzył na krople spływające z szyby.

- Nie będę cię męczył gadką, że wszystko będzie dobrze…- zaczął Longbottom, ale widząc spojrzenie stalowych tęczówek pełne wyrzutów zreflektował się i dodał- chociaż oczywiście już nie długo się obudzi. Pomyśleliśmy, że skoro pojutrze jest wyjście do Hogsmeade zaciągniemy cię tam, żebyś się trochę odstresował…

- Raczej nie… Dzięki…

- Bo…

- Słuchaj Frank naprawdę nie czuję się najlepiej- Black wstał i szybkim krokiem wyszedł z pokoju wspólnego udając się w bliżej nieokreślone miejsce.

***

               Regulus Black stał pod drzewem i palił papierosa. Dym napływał mu do płuc dając krótkotrwałe ukojenie. Cała jego złość skupiona była na jednym chłopaku- Jamesie Potterze. Nie zastanawiał się nawet czemu. On to po prostu wiedział. Po pierwsze mecz. Nie dość, że do odrobienia ma dwa miesiące szlabanów to jeszcze teraz wszyscy nad nim łażą i mu współczują… Nawet ta szlama Evans… Przecież równie dobrze mógłby dostać tłuczkiem… No i jeszcze Syriusz…

- Znaczy zdrajca- dodał w myślach.

            Całe życie oprócz Andromedy nie miał żadnej bliskiej kuzynki ani kuzyna, którzy nie byliby „ nie przesiąknięci” złem od najmłodszych lat. Tylko on choć nigdy nie dzielił poglądów na temat czystości krwi ze swoim bratem i brakło mu odwagi by pomóc mu przy rodzicach. Mimo to czasem gdy w jakiś sposób go popierał, a starszy Black po kłótni z rodzicami zamykał się na całe dnie w pokoju, przynosił mu coś do jedzenia, ale zawsze robił to w tajemnicy przed Walburgią i Orionem, żeby nie stracić w ich oczach.

            Jednak za każdym wyjazdem do Hogwartu on i Potter byli coraz bliżej siebie zapominał o nim, aż w końcu… Aż w końcu to jemu Syriusz przyznał tytuł „ brata”. Nie dziwił się mu… Kiedy chłopak opuszczał dom ten tylko stał bojąc się zabrać głos. Pomimo tego bolało… Bolało, że był inny. Że był „fajny”. Regulus był tylko popychadłem. Zawsze popychadłem… Byli mniej ważni od niego, na przykład taki sobie Snape. Jednak to jego brat dostał wszystko… Wygląd, którego jemu wszystko też nie brakowało, charakter, popularność, talent…

            Zdenerwowany kierunkiem rozmyślań rzucił niedopałek papierosa na ziemię i przydeptał butem. Podszedł jeszcze do jeziora i rzucił swojemu rozmytemu odbiciu huncwocki uśmiech niczym swojego brata, ale wyszedł mu tylko grymas.

-Kolejna rzecz, którą tylko on umie- prychnął i odszedł.

***

 

- Syriusz nie najlepiej znosi wypadek Jamesa- odezwał się Remus siedząc wieczorem na kanapie w Pokoju Wspólnym.

- Lily też…- zaczęła Miley.- Wszyscy się o niego martwimy, ale ta dwójka wygląda jak cienie ludzi.

- Każdą wolną chwilę przy nim siedzą tylko zmieniając się nawzajem- zauważyła Dorcas.

- Zaproponowałem Blackowi, żebyśmy za trzy dni poszli do Hogsmeade, ale on tylko coś odwarknął i odszedł- westchnął głęboko Frank.- Myślicie, że Evans podoba się Potter?- spytał zupełnie od czapy.

- Czemu akurat teraz o tym wspominasz?- zadała mu pytanie zdziwiona Dorcas.

- No… Ona jakby najbardziej się tym przejęła, a jeszcze nie dawno pałała do niego tylko nienawiścią.

- Czy ja wiem chyba by nam powiedziała?- pomyślała na głos Alicja.

            Przez całą rozmowę słowem nie odezwała się tylko Ann oraz Peter, który jak zwykle zajadał fasolki.

- A ty co sądzisz Ann? Lorence!- krzyknęła zdenerwowana Meadows gdy nie doczekała się żadnej reakcji ze strony przyjaciółki.

- C-co?

- Słuchasz mnie?- spytała nachylając się nad nią.

- Nie, mówiłaś coś…?- widząc karcący wzrok dziewczyny dodałam.- Przepraszam…

- Pytałam co sądzisz o relacji Evans Potter.

- No… Nie wiem… Przejęła się jak my wszyscy.

          Podkuliła nogi w fotelu i odwróciła się w stronę kominka. Ciepło ognia ogrzewało jej rumianą twarz. Uśmiechnęła się z rozkoszy. Uwielbiała ciepło. Jak na ironię urodziła się w zimę. Słyszała głosy rozmawiających przyjaciół, ale nie zwróciła na nich większej uwagi. Wciąż miała wyrzuty sumienia po przeczytaniu pamiętnika Lily. Nie chciała mówić o tym dziewczynom, a tym bardziej chłopakom.

- Może zaczęła coś do niego czuć?- dotarł do jej uszu głos Alicji.

- Wydaje mi się, że to możliwe. Ostatnio źle się czuła w jego towarzystwie. Tak… nieśmiało…-przypomniała sobie Simon.

- Dziewczyny dajcie spokój…- westchnęła zmęczona Lorence.- Na razie mamy dość problemów z Jamesem.

- Tak chyba masz rację…- Remus wstał z kanapy.- Jutro wszyscy go odwiedzimy. Dobranoc.

- Dobranoc- odpowiedzieli mu.

***

- Dzień Dobry- powiedział Remus siadając obok Lily w Wielkiej Sali.

- Dla kogo dobry dla tego dobry- odpowiedziała mu dziewczyna biorąc łyk herbaty.

- Czemu jesteś taka ponura?- spytał ze zmartwieniem na twarzy.

- Ty nie jesteś? Twój najlepszy przyjaciel leży nieprzytomny w szpitalu- odparła obojętnie.

- Byliśmy u niego przed chwilą-westchnął cicho.

- Czemu mnie nie zawołaliście?- zapytała.

- Spałaś. Ostatnio byłaś bardzo zmęczona-  powiedział.

- Przepraszam, że się martwię…- mruknęła i zmarszczyła brwi.

- Nikt się na ciebie nie gniewa Lily…

- A gdzie reszta?

- Zaraz pewnie wróci- odpowiedział wciąż jej się przyglądając. Była bardzo blada i miała sińce pod oczami. Jej włosy były porozrzucane, a nie ładnie ułożone jak zwykle. W oczach nie było tych niebezpiecznych ogników, które zawsze jej towarzyszyły. Próbowała wziąć sobie tost, ale chłopak szybko chwycił ją za dłoń.- Jesteś bardzo zimna.

- Chłodno tu.

- Może się przeziębiłaś?

- Nie sądzę… O patrz!- kiwnęła głową na wejście, którym weszli ich przyjaciele.- Przyszli. Pójdę na chwilę do Jamesa- wyszarpnęła mu lekko dłoń, posłała miły uśmiech i skierowała się ku wyjściu.

 

***

          Weszła cicho do skrzydła szpitalnego i rozejrzała się po pomieszczeniu. W rogu stała pielęgniarka i opiekowała się jakimś chłopcem w rogu, który zaczął wymiotować ślimakami. Mimowolnie skrzywiła się. Zauważyła, że pani Wainscott pokazała jej by zaczekała aż podejdzie, ale ona cicho odpowiedziała:

- Tylko na chwilkę.

- Do pana Pottera?- widząc jak dziewczyna kiwa głową głośno westchnęła, ale w końcu odparła- Jak ma wyzdrowieć gdy ciągle ktoś tu przyłazi? No dobrze, ale szybko- gdy wróciła do badanie pacjenta, rudowłosa wślizgnęła się za zasłonki oddzielające chłopaka od reszty.

          Usiadła na krześle stojącym przy jego posłaniu i dokładnie go obejrzała. Wyglądał jeszcze gorzej niż ona. Jego włosy miały matowy, wręcz szarawy odcień. Strasznie zbladł mimo kropli potu powoli spływających z jego czoła przez walkę z organizmem. Pani Wainscott z pewnością podała mu dużo eliksirów na zrośniecie kości i tego typu sprawy.

          Odgarnęła ciemne kosmyki z jego twarzy i zobaczyła długą bliznę tuż przy czuprynie.

- Przynajmniej nie będzie jej widać- pomyślała.

          Pogładziła delikatnie jego twarz. Mimo tego jak wyglądał jego skóra wręcz parzyła. Chwyciła jego dłoń i mocno ją ścisnęła próbując dodać mu siły. Przybliżyła się do niego i w oczach zabłysły jej łzy. Przybliżyła swoją twarz do jego i lekko pocałowała jego zimne, wręcz martwe usta. Odsunęła się i oblizała nerwowo wargi. Powoli wstała i gdy rozsunęła zasłonki zamarła słysząc jedno słowo. Wypowiedziane przez tę jedną osobę:

- Lily…